«Մենավոր Գայլը», երեք նախագահները ո

«Մենավոր Գայլը», երեք նախագահները ու երկրի իրական տերերը


Դժվար էր պատկերացնել, որ Հայաստանի անկախության 25-րդ տարին պետք է հիշենք որպես ապրիլյան պատերազմի եւ հուլիսյան ողբերգության տարի: Ամեն մեկը տալիս է իր բնորոշումը` ահաբեկչություն, ապստամբություն, անհնազանդություն եւ այլն: Բայց էությամբ ողբերգություն է:

Այն պատճառով, որ «Մենավոր Գայլ» Արայիկ Խանդոյանը, որին ճանաչում էինք որպես «հայկական Չե Գեւառա» եւ Արցախյան գոյամարտի կենդանի խորհրդանիշներից մեկը, այսօր հայտնվում է Reuters-ի ֆոտոժապավենում`one of the Armenian gunmen անդեմ ստորագրությամբ:

Երբ 1996 թվականին իմ շատ սիրելի Ալվարդ Բարխուդարյանի հետ հոլանդացի լրագրողներին տարել էինք Աղդամ` Վիտալի Բալասանյանի մոտ, եւ նա առանց որեւէ քաղաքական կոռեկտության նրանց ասում էր, որ «ինչ արել ենք, լավ ենք արել», հրամանատարն անգամ ամենավատ երազում դժվար թե տեսներ, որ 20 տարի անց պետք է գա Երեւան ու միջնորդ դառնա Սերժ Սարգսյանի եւ զենքի ուժին դիմած իր մարտական ընկերների միջեւ:

Տեսնում եմ, թե ինչպես են համացանցում իրար մեղադրում եւ «ճիշտ բացատրում» Նիկոլ Փաշինյանի «Քաղաքացիական պայմանագրի» եւ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի ՀԱԿ-ի կողմնակիցները: Եվ չնայած Նիկոլն ու իր ընկերները պնդում են, որ իրենց նպատակն է ստեղծել «ինստիտուցիոնալ ընդդիմություն», որպեսզի վերջ տան մարդկանց անընդհատ հիասթափությանը, վերջին օրերի դեպքերը վկայում են, որ դա չի ստացվում: Հիասթափությունն ավելի է խորանում եւ բերում է նրան, որ ամբոխը պատրաստ է լսել թե Նիկոլին, թե «հայտնի տաքսիստին», իսկ տեր Ասողիկին ձայն ընդհանրապես չի տալիս:

Խնդիրը եղել եւ մնում է նույնը. մեր քաղաքական գործիչները մարդկանց չեն սիրում: Չեն սիրում արդեն 25 տարի: Սնոբիզմ եւ ցինիզմ` սրանք են մարդկանց հետ հարաբերվելու հիմնական «գործիքները»:

Աննկարագրելի ցավ է, բայց պետք է խոստովանենք, որ մեր անկախության 25 տարիները անընդհատ դավաճանության քառորդ դար են: Պառակտումների, միմյանց երեսին նայելու, բայց «տակից» իրար դեմ գործելու, սեփական «ես»-ը անընդհատ վաճառքի դնելու տարիներ:

Կառանձնացմնեմ միայն «Ղարաբաղ» կոմիտեի տրոհումը: Որքան էլ ցանկալի էր կոմիտեի տղաներին երկար ժամանակ միասնական տեսնել, դա, երեւի, անհնար էր` պատմության օրենքն է: Ի դեպ, հատկապես այս օրերին խորհուրդ կտամ ընթերցել Ղարաբաղյան շարժման 25-ամյակին նվիրված մեր հատուկ նախագծի նյութերը` այսօրվա իրավիճակի շատ ակունքներ այնտեղ կգտնեք: Կխնդրեմ, որ կարդաք Համբարձում Գալստյանի կնոջ նամակը «Ղարաբաղ» կոմիտեի անդամներին, որում, մասնավորապես, ասում է.

«Ձեզանից ոչ ոք՝ Լեւո՛ն, Բաբկե՛ն, Վանո՛, Վազգե՛ն, Ալեքսա՛ն, Դավի՛թ եւ այլոք, ոչ ոք իրավունք չունի այդպես խոսել: Քանի որ ոչ ոք չի մաքրվի Հուդայի խարանից ու Կայենի անեծքից: Դավաճանությունն ամենաահավորն է մահացու մեղքերից, թող այդ մասին հիշեն տաճարներում մոմեր վառող ինքնակոչներն ու նրանց շքախմբերը»:

Կխնդրեմ, որ կարդաք նաեւ Վանո Սիրադեղյանի հոդվածը, որտեղ նա, մասնավորապես, ասում է.

«Դառնամ Համբարձում Գալստյանի շիրմաքարին` ասելու համար, ես տարբերություն չեմ տեսնում մարդասպանի ու «տարեգրի» միջեւ: Ավելի ճիշտ, մեկը մյուսի գործը շարունակել է: Մեկը մեր այս, վերջին հաշվով, հերոսական տասնամյակի մեջ դրել է այս շիրիմը, մյուսը (հիմարաբար` գուցե) մեր ապստամբ ընկերության ճակատին փորագրել է այս նզովքը, որպեսզի քանի ապրում ենք` կասկածենք իրար, եւ հուր-հավիտյան զղջանք մեր բռնած մեծ գործի եւ, գուցե, մեր վերջին միաբանության համար»:

Ի դեպ, մեծագույն խնդիրներից մեկն այն է, որ այսօրվա երիտասարդ ակտիվիստների մեծ մասը ոչ միայն պատմական գրքեր չի կարդում, այլեւ որեւէ պատկերացում չունի մեր նորագույն պատմության այս դրվագների մասին:

Այո, մեր անկախության 25 տարիները դավաճանության քառորդ դար էին: Բոլորը դավաճանում էին բոլորին, բայց, նախեւառաջ՝ իրենք իրենց:

«Ղարաբաղ» կոմիտեի պառակտումից հետո պառակտվեց նաեւ ՀՀՇ-ն, ստեղծվեց ԱԺՄ-ն, հետո պառակտվեց նաեւ ԱԺՄ-ն, իսկ այսօր մեր պետության հիմնադիրներից մեկը` Վազգեն Մանուկյանը, ղեկավարում է իշխանությունների գրպանային Հանրային խորհուրդը, որը հանրության շրջանում որեւէ հեղինակություն չունի եւ ծառայում է որպես մարդկանց «պատվավոր թոշակի» մի վայր:

1998-ին իշխանափոխություն եղավ ու տասնյակ պատգամավորներ մի օրում ՀՀՇ-ականից «երկրապահ» դարձան: Հետո Կարեն Դեմիրճյանը վերադարձավ ասպարեզ ու մոտ էր հաղթանակին, բայց որոշվեց, որ իշխանության պետք է գան իշխանափոխության հեղինակները` անկախ նրանից, թե մարդիկ ինչպես կքվեարկեն:

Թերեւս, միակ հասուն քաղաքական որոշումը, որն, ի դեպ, կայացվել էր մեծ դժվարությամբ, Վազգեն Սարգսյանի եւ Կարենի Դեմիրճյանի դաշինքն էր, որն ընդամենը մի քանի ամսվա կյանք ունեցավ: Ու սարսափում եմ մտածել, թե ինչ կլիներ, եթե 1999 թվականի հոկտեմբերի 27-ին ինտերնետը, սոցիալական ցանցերը եւ ուղիղ հեռարձակման միջոցներն նույնքան հասանելի լինեին, որքան այսօր եւ գտնվեին Նաիրի Հունանյանի տրամադրության տակ:

Երիտասարդ դոկտոր Արթուր Բաղդասարյանը «Օրինաց երկիր» ստեղծեց: Տարբեր անկյուններում խոսում էին, որ Սերժ Սարգսյանի քողարկված «նախագիծն» է, բայց դե ոչ ապացույց կար, ոչ էլ խորանալու ցանկություն: 2008 թվականի ընտրություններից հետո, երբ Ռոբերտ Քոչարյանը որոշել էր, որ իր հետնորդը պետք է Սերժ Սարգսյանը լինի` անկախ մարդկանց ցանկությունից, Արթուր Բաղդասարյանն էր, որ օգնեց փրկել մարտի 1-ից հետո անդունդի եզրին հայտնված իշխանությունը: Հետո երկար տարիներ պաշտոնավարեց Ազգային անվտանգության խորհրդում ու անսպասելի հեռացավ` մարդկանց

Результаты (русский) 1:

"Одинокий волк", а настоящие владельцы трех президентов


было трудно себе представить , что мы должны помнить 25 - ю годовщину войны за независимость Армении в апреле и июле , как год трагедии. Каждый из них дает свое определение терроризма, бунта, непослушания и т.д. Но природа трагедии.

Это происходит потому , что "Одинокие волки" Араик Хандоян, которые были известны как "Че Гевара" и один из живых символов Арцахской войны, сегодня киноленты появляется Reuters- `один из армянских боевиков безличным подписи.

When 1996 в моем очень любимом Алвард Бархударяна с голландские журналисты были агдам Баласанян, и он без них говорить что - либо политкорректность , что «то , что мы сделали, мы сделали хорошо," командир наихудшие мечты вряд ли увидим , что после 20 лет должна исходить от региона и стать посредником между приложенной силы Сержа Саргсяна и его товарищей с оружием.

Я видел в Интернете , обвинив друг друга в "правильной причине" "гражданского согласия" сторонников Никол Пашинян Левон Тер-Петросян и АНК. Хотя Никол и его друзья утверждают , что их цель состоит в том, чтобы создать "институциональную оппозицию" прекратить постоянное разочарование народа, события последних дней показывают , что она не работает. Разочарование углубляется и приводит к тому , что толпа была готова слушать Николь, "известного таксиста", и Асохиком не голосовать вообще.

Проблема всегда была такой же. наши политики не любят людей. Не нравится 25 лет. Снобизм и цинизм являются основными инструментами "в общении с людьми."

Неописуемая боль, но вы должны признать , что наши 25 лет независимости всегда предательством четверть века. Подразделения, смотреть друг на друга, но "под" действовать против собственных "Я" постоянно положить продаж на протяжении многих лет.

Karandznatsmnem только раскол комитета "Карабах". Независимо от того , сколько времени было распространено видеть комитет парней, это , вероятно , не был закон истории. Кстати, особенно в эти дни, я рекомендую вам прочитать материалы нашего специального проекта , посвященного 25 - летию Карабахского движения, многие источники найдут там текущую ситуацию. Я хотел бы спросить , что вы читали письмо Вознесенского Галстяна членам Комитета «Карабах», который в частности , говорится:

"Ни один из вас, Левон, Али, Вано и Вазген, Алекс, Дэвид и другие никто не имеет права говорить , как это. Так как никто не почистил проклятие Каина и Иуды рыльцем. Предательства наиболее шокирующе смертных грехов, пусть они помнят об этом храме горели свечи inknakochnern и их shkakhmbere "

спросит , что вы читаете статью Вано Сирадегяна , в котором он прямо говорит:

" Я вознесение Галстян могила сказать, я не вижу никакой разницы убийца и "запись". Точнее, один после дела было продолжено. Один из них, в конечном счете героическая десятилетие , чтобы положить в этой могиле, другой (сдуру, возможно) фасад вырезал это проклятие на мятежной компании , так как мы живем, сомневаться друг друга, и раскаленной вечно каяться в своих путях крупного бизнеса и, возможно, . последняя наша Конгрегация "

на самом деле, одна из самых больших проблем является то , что большинство современных молодых активистов не только не читает книги по истории, но не имеет ни малейшего представления об этих эпизодах в нашей недавней истории:

Да, 25 лет нашей независимости были четверть века в государственной измене , Каждый предает всех остальных, но, прежде всего, самих себя.

"Карабах" раскол комитет разделился Пан сформированный Национально - демократической партии, после раскола НДУ, и сегодня является одним из основателей нашего государства, Вазген Манукян, глава кармана правительства общественный совет, который имеет репутацию в обществе и служит «почетную отставку» места.

в 1998 году произошла смена правительства и десятка депутатов день стал "Еркрапа" АОД. После того, как Карен Демирчян вернулся на арену и был близок к победе, но было решено , что правительство должно прийти к авторам смены власти, независимо от того, как люди будут голосовать.

Может быть, только зрелые политическое решение, которое, кстати, было сделано с большим трудом, Вазген Саркисян и Карен Демирчян был альянс, который занял всего несколько месяцев , чтобы жить. И я боюсь думать , что произойдет , если в Интернете 27 октября 1999 года, социальные сети и транслируют ресурсы были доступны так же , как сегодня, и был в распоряжении террористов.

Молодой доктор Артур Багдасарян создал "верховенства закона". Они говорили в разных частях скрытом "проекта Сержа Саргсяна" есть, но не было никаких доказательств , ни желания вникать. После выборов 2008 года, когда Роберт Кочарян решил , что его преемник должен быть самостоятельным народом с желанием Сержа Саркисяна, Артура Багдасаряна, который помог спасти край власти после 1 -го марта. После многих лет глава Совета национальной безопасности и неожиданно пенсионеров